‘‘مُدتاں گُزر گئیاں
ڈھیر سرئیے دے توبرے سِرمٹاں دے
نِینہاں ڈُونگھیاں نیں بلڈنگ چڑھدی ای نہیں -
سٹھ باٹھ توڑی تے پلاٹ ای سی
کاگتاں وِچ خالی
اُتے خلق بیٹھی،
نِینہاں ہیٹھ بھریاں
چھڈ سنتالی پار گئی افسر کوٹھی دیاں
مگروں پلاٹ الاٹ ہویا
آ بزار بیٹھا
جیہڑا لوے بھا چڑھے تے ویچ ٹُرے
رنگ رنگ دِیاں خلقتاں ڈُھکیاں نیں
پکھی واس لتھے اوہ اُڈار کیتے
کچے چاڑھ کوٹھے دیہاڑی دار وڑے
جُھگی چھپر چائے مُڑ مُڑ آن پئے
اِک پُلسیئے لے تمبو ٹھوک دِتے شادی ہال ہویا
دُوئے لیا
نِینہاں ڈُونگھیاں رَکھ اُتے بورڈ پلازے دا چا لایا
بِلڈنگ نہیں نکلی
مُدتاں گُزر گئیاں
بوری سرمٹ دی ٹوہو سلوار لِیراں
کھنگن پسلیاں سریا جنگال تُھکے
دفتر پیا تدوکنا روز کُھلدائے
‘‘دس منزلاں فلیٹ دُکان آفس
آؤ ناں لکھاؤ تے لؤ قبضہ’’
سویر بُوہا اُباسی دا کُھلدا اے
شامیں آن وجدائے-
رات روز مائی اوہا آوندی جے
پلک وِچ جوان ہو دو تھیوے
کوئی کِکلی عجب اوہ پاوندی جے
وت دو تِھیں ہو بے شمار جاوے
تارے لاہ کُھرپے نپے جنی کھنی
راتو رات پٹ نِینہاں سٹیندیاں جے
لوء لگدیاں سار ہو اِک مُونہہ کج ٹُریندیاں جے
کوئی خاب خیال نہ جانیو ایہہ
روز ورتی اے ساڈی جگراتیاں دی’’