کوئی ممٹی مارن نہیں اساں نِکلے
راہ پُرانا یار اے اپنا
خبرے کیوں ہُن اوبھڑ ہویا کھلا اے،
اگلا پیر پٹو تے ٹوئے وِچ پے جاؤ
باہر ای نہ آؤ ثبُوتے،
یا اصلوں ای راہوں لہہ جاؤ
سُونہے چار چھی مگر لوا لؤ،
پچُھو تے راہ آہندا اے
بس وئی
بڑی ہو گئی اے
ہور جری نہیں جاندی،
پیر اوہ پَوندا ای نہیں ہُن
ٹوہ جیہدی کوئی نینہہ سنیہا دیوے،
نِیت نویلی نِکلِیاں نوں آکھو
پاہ وی نویلا کڈھن
اساں وی چھوڑ ایہہ ہوند وِگوئی
مِل اوہنوں اِک ہو ٹُرئیے