سچ پچھو تاں شاعری اوکھا کم اے
ایہدے سِرے چڑھن جاں وِچے رہن دا ویلا
پکی عمرے آوندائے
نویں جوانی چڑھیاں
جد ہتھوں ڈِگے پُھل چُگن دی کوئی پرواہ نہیں کردا
بندہ ساری ساری رات پیا لکھدائے
سو سو کاغذ کالے کیتی آوندائے
پُھنڈ کے آہندائے
میں اِک واری لکھ کے ٹھیک کدے نہیں کیتا
نظماں میریاں انگلاں چوں انج کِردیاں نیں
ہنڈی رُت جیویں
رُکھ کھنڈائی جاندے نیں
جیویں جیویں پر ویلا لنگھدائے
پُڑپُڑیاں وچوں سِمن لگ پوندے نیں ورھے وِہائے
شاعری کرتب کُمبھار دا ہو جاندی اے
مِٹی ہتھاں نال جوالی
مِٹی ترِکھی لَنب دی پالی
اوس ویلے
شاعری لشک اے بدّل دی
چُپ لفظاں دا مینہہ اے
دھڑ کنیاں دا آساں دا اک جنگل اے
ظلم مدھولیاں لوکاں والا گاون پرانا
گاون نواں
ظلم توں چُھٹیاں لوکاں دا
اوس ویلے سو سمجھو
شاعری عشق اے
موت اے
سُرخروئی اے بندے دی
]پیرو دے شاعر جاوئیر ہیراڈ (1963ء-1942ء) دی نظم اے[