کُولی ویکھنے نوں پوری ڈانگ بلوان
ٹُھکی وِچ زِویں،
سدھی تِیر اے ڈال، مُکھ پَتر چھی انگ بھمبِیرڑا اے
ہتھ پاہرو جیویں مشال ہووے
بھکھے پِڑ سپاہی ہتھ ڈھال ہووے
ایویں ترے ڈالاں ہور آل دوال،
ایہہ لچھی تاں نہیں؟
پَب دھر اِتھائیں ٹُھمکیوندی اے
ہے لچھی تاں ہووے نہ کال متاں
بانہیں جُھمردیاں دوہوں چار تھیاں
کال کیہ پتہ تھی بالڑی گِھن ہتھیں پھُلجھڑی
نہچل کھڑی
گُھمر گھت اڈِٹھڑا چَونہہ کُوٹِیں
چِٹے دینہہ شبرات منیوندی اے