فرید بھنڈار

نِکلیاں گھروں نماشِیں

باغ وِچ آیاں

رُکھاں اوہلے لمّا تگڑا جنا اِک چِٹ پُشاکا دِسیائے

سینتر کر مینوں کول بُلایوس،

''سُنیائے جوڑک1 ہیں

نِند بھنڈ کے دینہہ دی پَت لہینائیں:

دینہہ دھندیاں وِچ لوک نوں ڈاہوندائے

منڈی بزارے کر وپار مچیندا اے

تت ست مار مجُوراں دا

مُوڑی دے لیکھے لاوندا

نار نوں نر دے گوڈے ہیٹھ دھریندا اے-

سُنیائے رات دے جَس لکھینائیں:

اُچّ جِھکّ بِھت بھیت میل کے

اندر باہر دی دُوج مُکیندی

نویں ہوند دی تک تینڈی اکھیں دھریندی اے-

دینہہ دا کم اوہ نہیوں جوڑکا جیہڑا تُوں گِنیائے

دینہہ تے روز سویرے جگا

پُچھیندا ای جی جی نوں

'کیہ کرن تُساں جگ تے آئے'

وِرلا ای ولدا دیندا ای

اوہ وی ادھورانا''

عجب حیرانی

1- جوڑک= شاعر-

گل کریندا اوہ جوان ڈھلکدا گیا

چمک واج دی دُھندلی تھیندی گئی

میں ہور کول ہو پُچھیا

''تُساں کون ہو''

کن سن وِچ آہندائے

''سنگی تینڈا

رات دا نینہی

اپنا آپ مکا اوہدے نال اِک ہوون ہُن چلیاں''

پِچھانہہ سرکدا

رُکھاں اوہلے ہوندا گیا اوہ

مُونہہ لتھے تے

مینڈے ویہندیاں

گُوڑھی ہوندی لالی ہنیرے اندر لہہ گئی