فرید بھنڈار

بار پرائے بَیسنا سائیں مُجھے نہ دے

جے توں ایویں رکھسی جِیُو سرِیروں لے

سائیں مینوں پرائے بُوہے نہ بہا- جے تُوں ایویں ای رکھنا اے تاں جان کڈھ لے میرے تن وِچوں -

بار بُوہا ای نہیں کچہری وی اے- دیوانِ عام وی شاہی دربار دا- پر بار ہے پرایا- کِسے ہور دا- اوہدا نہیں جیہڑا اوہدا مالک بنی بیٹھا اے- اوہنے ہوراں کولوں اوہناں دی کیتی کَھس سہیڑ کے محل کچہریاں دیوان پوائے نیں تے کیتی کُھسیاں ہِیناں نُوں متھاج بنا کے اپنا اوتھے آن بہایاسُ- لفظ پرائے دی ایہہ ورتوں فرید ہور جائیں وی کیتی اے:

رُکھی سُکھی کھاءِ کے ٹھنڈا پانی پیء ُ

فریدا دیکھ پرائی چوپڑی نہ ترسائے جِیوء ُ

مخلوق کول تے رُکھی سُکھی ای ہے مساں - جیہناں کول چوپڑ اے اوہ اپنی نہیں اوہناں دی- نمانیاں دی کیتی کھس کے اوہدے نال ساری نیں -

دوہاں دوہڑیاں وِچ مخلوق ولوں ناہی ہے اوس ویہار دی جیہڑا اوہدی کیتی دی کھوہ کھس دے سِر تے پیا چلدا اے- پر ایہہ سائیں کون اے جِس ایس ویہار نوں ایویں ای رکھنا اے- اوہدا پروانیا جو ہویا اے ایہہ ویہار- دوہڑے وِچ پرائے باریں بہن دا اِنکار ایس سائیں دا اِنکار وی اے- ایہہ سائیں اوہ اے جیہنوں پرائی کیتی سہیڑن ہاراں مخلوق دے سِر تے رب کر بہایا اے تے پرچاردے نیں، اوہدی مرضی، جیہنوں چاہے آتر کر مارے تے جیہنوں چاہے دھن وان کر حاکمی دے تخت چا بہائے- ایہہ سائیں مل ویہار نُوں قُدرتی کر وِکھالن لئی گھڑِیجی وِچار لِیہہ اے- فریدی دوہڑے وِچ خلق پئی آکھدی اے، مرن منظور اے سانوں، ایہہ ویہار نہیں منظور- نہ ای ایہدا گھڑیا سائیں - ایہہ اوہا سائیں اے جیہنوں اٹھارویں صدی وِچ بُلھے شاہ ٹھگاں دا ٹھگ آکھدے نیں تے اوہدا گھر بھن کے اوہنوں ٹھگن دی صلاح پئے دیندے نیں خلق نُوں:

پی شراب تے کھا کباب

ہیٹھ بال ہڈاں دی اگ

بُلھا بھن گھر رب دا

ایس ٹھگاں دے ٹھگ نُوں ٹھگ

ملوان ٹھگاں دا تیاریا سِرٹھگ اے ایہہ وچار لِیہہ، ایہہ نیتی گُر- ایہدا حُکم اے اپنے میل نُوں جِتنی چاہو نج مِلکھ بناؤ، بس اوہدے وِچوں ایتنی کو پتی تاری آؤ خزانے جیہدے نال راج سنبھالیا رہوے- راج تہاڈا اپنا ساریا پربندھ اے تہاڈی نِج مِلکھ دی راکھی کیتے-

بُلھے شاہی دوہڑا خلق نُوں ایس ٹھگاں دے ٹھگ دا گھر بھنن دی پیا آکھدا اے- ایہہ گھر اوہ ہوند اے خلق دی جیہڑی مَلّ ویہار اُساری اے- ایسے گھر وِچ سج بن وسدی اے وِچار لِیہہ- ایہہ گھر بھنیجے تے خلق اپنے سانجھے تت وِچ پرت وسّے- ایہنوں بھنن لئی، ہڈاں دی اگ بالنی اے خلق نے- ہڈاں دی اگ بالن سِر توڑ جتن اے نابری دا- ہڈ ویہاری کار وِچ رُجھے رہے نیں پر ایسے رُجھ ای ایہناں وِچ اگ بھری اے- ایہناں دا بالن بنن ای سانجھی ہوند دا رِنھیون اے- ایتھے نانکی دوہڑا اگیرے ہوندا اے ایس چِرکالی ٹھگی دی ناہی وِچوں آہی دے درشن کراون لئی:

جَو تَو پریم کھیلن کا چاؤ

سِر دھر تلی گلی میری آؤ

پریم دا کھیل ای نویں ہوند اے خُدائی دی- ایہہ کھیل نواں رنگ اے جیہڑا لگا اے تلی تے سِر دھر سانجھ دی گلی وِچ آون نال- تلی تے سر دھرن ملوانی نال بِھڑن تاں ہے ای، پر ایہہ بھیڑ نِترنا تاں ای اے جے ویہار ساجیا سِر تجن دا پک کر گِھدا ونجے- سِر چِت چیتا اے-

اِت مارگ پیر دھرِیجے

سِر دِیجے کان نہ کِیجے

ایسے سِر وِچ صدیاں دا مَلّ ویہاری واسا اپنے ٹُھک بھریندا تے وِجوگی سانجھ وسوں دی سار نُوں گُھٹیندا دبیندا وی آیا اے، ٹُھکاں جوگی جاء بناون کیتے- پر گُھٹی دبّی سانجھ سار وِچوں ٹُھکاں دا تروڑ وی رِسدا آیا اے جیہنے پریم کھیلن دا چاؤ وتریا-

کان کرن وِچ جیہڑی ہتھاں دی سنگوڑ اے اوہ ویہاری گُھٹ دبِیج دی دین اے- ایسے گُھٹ دبِیج ای کان کرن دی جاچ دسی- پوری ویہاری ہوند تجن دا کارا کر کے ادھی چھڈن تے آونا تے ادھی وِچوں چُونڈھی دے کے رہندی پرتا گِھننا- پر سانجھ گلی دا مارگ (راہ) کان نہیں کرن دیندا سِر دیون توں - ویہاری چِت چیتے دے زہر وِچوں ایہدا تریاق نچوڑی آوندا اے- ایس مارگ تے پیر دھرو تے پیراں وِچ ٹُرن دی سکت ودھیندا اے آپ نال ٹُر کے- ایہدا آپنا پیرو پیر پریم کھیلن دے چاؤ نُوں کھیل دے رنگ نُوں نویلا کری آوندا اے- پَیر دھرن تے سِر دیون وِچ سِر پیر ٹورے دے قدم بن کے کھیڈیندے نیں اگیر پچھیر دی آہی ناہی-