فرید بھنڈار

راوی پُل تے بال بَھج ویچدے نیں پِھپھرا صدقے لئی

اَٹھاں دساں دا اِک میرے کول آیائے

پنجاں ستاں دا ہور بھج دوالے ہویائے

‘‘بس او پِھینیا

چاچا گاہک پرانا ای میرا ہٹ جا’’

‘‘لے جا توں میاں اسیں ڈکیا اے’’

‘‘نہ بھائی بس اِک نال ہوگئی گل’’

‘‘پِھینا ٹھگ جے من جاؤ بڑا وڈا’’

‘‘ایسے کولوں ای لؤ جی حاجی کولوں’’

‘‘نہیں یار بس توہیں دے‘ ناں کیہ او’’

‘‘پِھینا’’

‘‘بس؟’’

‘‘بس-’’

‘‘بس نہیں نال ٹھگ وی آکھ’’

دُوجے دُڑک لائی ہور گاہک مگر-

‘‘پھپھرا صاف ای؟’’

‘‘ایہہ حلالی جے میاں جی پھپھرا نہیں

آؤ دساں میں کِتھے ایہہ پاؤنی اے

ایتھے آؤ تے پا دیو دھیان کرکے مائیاں کمیاں دا

سو سو سال دیاں بالڑیاں تِن سمجھو

تن پنج سو سال تن ست سو سال

وڈّی اِکو جے نو سو سال والی

کھاندی کُجھ ناہیں

کدیں بوٹی حلالی دی سُنگھ لئی صدی ادھی پِچھوں 

مونہہ پھیر چھڈیا

کھاندیاں نکیاں ای نیں

رہند پنج سو ست سو سال والی بھاویں چکھ لئے کوئی کدیں

سچی پُچھو تے سال کیہ صدیاں کیہ

ایہہ تے ساڈا تہاڈا حساب ہویا

کچھو کمیاں نیں راوی جدوں دی اے

پانی آیا سمندراں وِچ جدوں 

سگوں پہلوں دِیاں

پانی ایہناں ای آن وسایا اے

پوری پوری زمین دے گھیر دی اِک

سورج چن تارے اسمان کیہ اے

ایتھے پُلاں تھلے پُڑ چَکیاں دے بن بیٹھ گئیاں

پیہن ہوندے نیں پئے اسیں کھاونے آں’’

‘‘کچھو کمیاں نیں کچھوکماں کوئی نہیں؟’’

‘‘تُسیں باتشاہ او کوئی بندے نیں ایہہ

کُمی کُمے دی ایتھے نکھیڑ کوئی نہیں

توبہ بندیاں والی نہیں چھیڑ ایتھے’’

‘‘کیہڑی’’

‘‘اِک دُوجے تے روز راتیں چڑھن والی’’

‘‘بال جمدیاں نیں کِتھوں جمدیاں نیں؟’’

‘‘جیہڑی یاراں سو سال دی ہو جاوے

اوہو جمدی اے

مائی آکھ لؤ بابا آکھ لؤ

اسیں کاہنوں گناہ پئے کَھٹیئے جی بندے بڈھی بنا ایہناں عاشقاں نوں 

دُکھ دے کے ایہناں نوں سُکھی کوئی نہیں

تہانوں دسناں میں

کدے دسیاں نہیں پھینے ٹھگ نے ایہہ

یاراں سو والی آنڈڑا بن جاندی اے

مرن جیون کیہا

بنی آنڈڑا لہر نال لہر ہوگئی

کُڑک بہندی اے نو سو سال والی

ست سو سال دِیاں پئیاں پالدیاں نیں

پنج سو سال دِیاں کم سکھالدیاں نیں’’

‘‘کم کیہا؟’’

‘‘تُسیں باتشاہ او

دُنیا چلدی اے کون چلاوندا اے

پُچھو ڈاکٹراں نوں کِنیاں بماریاں نیں

تُسیں ویکھ لینا اِک کیدوں دا اِک آلو ہو جانائے

اِک گنڈا لے لؤ

چونڈھی لُون لے لؤ دانا دال لے لؤ

کڈھو اِک کیدوں ہَر ہَر مال لے لؤ

تہاڈے ساہمنے آں 

نہ سکول پئے نہ مسِیت گئے

ایہو کم اے بس دم دئی رکھو

کچھوُ ہو جانائے آخر بندیاں نے

ایہدھر پاؤ حلالی

جیہدھر نِکیاں نیں

کھان نِکیاں مائی دعا کرے

بابا آکھ لؤ تہاڈا جے جی کردائے

اوتھے فرق نہیں کوئی تہانوں دسیائے نا

تھیلا پاؤ بُرکی بنے نِکیاں دی

کھاوے اِک تے لگدائے ساریاں نوں’’

‘‘تھیلا کِنے دا ای’’

‘‘دو سو دیو تُسیں’’

‘‘دساں باراں دا یار بزار ہونائے

توں ویہہ لا لے حد تیہہ لا لَے’’

‘‘ساڈا سودا نہیں اسیں دیہاڑی تے آں’’

‘‘سودا کیہدائے’’

‘‘دِینے جِن پرنس دا ہور کیہدا’’

‘‘ایہہ قصائی اے کوئی؟’’

‘‘نہیں شاہ اے جوائی اے افسراں دا

کُل پُلاں تے ٹھیکہ سُو لہور پشور سارا

پورا سو مُنڈا سمجھو کم کردائے

دو سو تاردائے جیہڑا دیہاڑی لیندائے

جِنے گھٹ ہوون کٹوا بہندائے’’

‘‘دیہاڑی کیہ دیندائے’’

‘‘کچے دساں تے تیہاں تے چالیہاں تے

ودھ توں ودھ پنجاہ سانوں پکیاں نوں 

کدوں جا کِتے کوئی پکا ہووے

پتہ پھیر کوئی نہیں

کِسے ویلے آکھے جا ماں دیاں کھا

پنج ست واریں جِن وِچ وڑدائے اندر پاڑدائے تاں کِتے مَنّدا اے

تیہہ چالی دیہاڑی تے دس پھپھرا

جِن تِن حصے چوتھا افسراں دا

آپ سہاب کر لؤ’’

‘‘ہُن توں آپ ای پھپھرا آکھیا اے’’

‘‘جِن دئے لئے تدوں  پھپھرا جے

مائیاں کھان حلالیاں ہوندیاں نیں

سیک پھپھرا مجھیاں گائیاں دا

تھن سُک گئے نیں

اکھاں دُور اداس

دانداں ڈھگیاں دا

واہ گاہ تھکے ٹُردے جَھکدے نیں

ایہہ مائیاں ای پئیاں پچاوندیاں جے سارا سیک سمجھو

جنگل جا سٹو اگ لگ جاوے’’

‘‘کِتھوں سُنیاں نی؟’’

‘‘جانی ملاح کولوں 

مرجِیوڑا سی’’

‘‘اوہ کون ہوندائے’’

‘‘بیڑی ڈُبدی وِچ نہیں کدیں بیٹھے؟

بیٹھے ہوندے تاں اوسے ای کڈھنا سی

مَر جیوڑے بَیت نیں مائیاں دی

جانی سوا سو سال دا ہو موئیائے

ٹُبھی مار گیائے مرن جیون کاہدا

پانی وِچ پانی

پِچھے کِسے نوں یاد نہیں ایہہ کہانی

پُتر کِسے اگوں کم  سکھیا نہیں

پانی کدوں آوے دریا اندر کدوں ڈُبے کوئی کدوں کڈھے کوئی

ٹھیکے ریت دے لؤ

تے کوٹھیاں پاؤ’’