حکایت برگد المعروف قصہ ہیرا و ویرا
تصنیف بشیر و نذیرا حقیقت آگاہ صاحبزادہ ٹاکی شاہ صاحب سلمہ
بوڑھاں نوں میں جانناں
نِکے ہوندیاں توں
کتے پورے پِنڈ تے چھتر چھائی کھلوتے نیں
کدیں کندھ پاڑ کے کُھوہ ہنیرے اندر پسری بیٹھے نیں
پر پارک دی نقلی آبشار وِچ اُگیا ویکھ کے مینوں اچنبھا لگا
ایہہ اسیں سُندے ای ہوندے ساں بھئی ایہناں نوں لاؤندا کوئی نہیں
تھاں کُتھاں ایہہ بھال کے اُگی آوندے نیں
پر حافظ جھنڈو دسدا ہا
جے کوئی لاوندائے بوڑھ تے توتے لاوندے نیں
اکھے گولھ بوڑھ دی ٹُکی توتا گبھن
جِتھے توتا وٹھ گیا اوہ وتھ سہاگن
حافظ جھنڈو سچی مُچی دا حافظ نہ ہا
انھا ہا اسیں اوہنوں حافظ آہندے ساں
ناں تے اوہدا جھنڈو چَوَل ہا
سانوں وڈے اوہدے کولوں تراہوندے آہے
اکھے تھاں بتھاں کُھرکاؤندائے بالاں کولوں
ایہہ حافظ جھنڈو ای دسدا سی
اکھے باتشاہی جد جگ تے آہی توتیاں دی
تاں بوڑھ ای بوڑھ آہے
اُنج باتشاہی تے بوڑھاں دی آہی
توتے اوہناں دے حافظ آہے
اکھے رزقے دی تاثیر اے ساری
جے توتے گولھ نہ کھاندے
نہ کوئی توپ چلا سکدا
نہ قسمت والا کاٹ وکھا سکدا
نہ پکے مونہہ سنی سنائی تھاں بتھاں دوہرا سکدا
دو بوڑھ تے اوہو سن
سکولوں اَچّل پنڈ ول جاندیاں راہ وِچ جیہڑے آوندے سن
آر پار آہے بوڑھاں والی چھپڑی دے
چھپڑی سکنی
داڑھیاں جُڑ جڑھ بنیاں ہیٹھوں ہسنیاں
عجب جیہا ڈر آونا کریہت جیہی وی
کِسے وڈکے نوں جیویں کدیں کدائیں ننگیاں ویکھ کے نہیں سی ہوندا؟
نَتی آہندا ہوندا ہا ایہہ پیو پتر نیں دوئے
داڑھے وچوں جمیائے اُرلا پرلے دے
تارا اوہنوں چگھدا ہا
تینوں آگ پتہ اے میرا اوئے ترکھانا
پیو پتر دا سالا
ایویں ماری آوندائے
ساڈے بوڑھ آ اسیں جانئیے
نتی آکھنا چل توں دس بھلا کون نیں پیو پتر جے نہیں تے
چُپ کر جا میں تینوں آہناں
دس لینے آں تینوں
تارے ایویں تتیاں ہو جانا
اک بوڑھ دربار شریف دے اگے ہا
اوہدی گل وی کرنے آں
چھپڑی والیاں دی تے پہلوں کرئیے نا
اوہ اَچل پنڈ دے منڈیاں دا راہ سی میرا نہیں سی
پکا راہ تے اَچل پنڈ دا عمر پُرے دے وِچوں دی سی
پر نتی بہتا ایہدھروں ای جانا
خط نتی دا بُہت سوہنا سی
اسیں پھٹیاں اُتے اوسے کولوں سلاہ پئی لینی
کت وی اوسے کولوں لوانے
آپنے لئی اوہ نَڑ دی قلم بناوندا سی
گُدل کانے نوں اوہ قلم ای نہیں سی مندا
بوڑھاں والی چھپڑی والے راہ وِچ نَڑ وی آؤندے آہے
اوہنے بوجھیاں وِچوں نڑ تاڑنا پکا
تے کاچُو کڈھ کے اوسے ویلے دو گھڑ دینیاں مینوں
اِک تیری اِک میری
اوہدی میں ای رکھدا ساں
اکھے میتھوں تارا کھوہ لیندائے
گھڑ کے وی دیناں اوہنوں
پھیر وی کھوہ لیندائے
اکواریں تارا نال سی
بوڑھاں والی تے آ کے آہندائے
چل آ وئی نتی نھائیے آپاں
میں آکھیا ڈُب جاسو اوئے اینویں
تارا آہندائے ڈُبو تسیں اوئے شہریو
مسیتے وڑ وڑ نھاوندے او جیہڑے
گُسل کھانیاں یدھے
آپاں کُھلا نھاونے آں
ساڈی آپنی چھپڑی آ کیوں وئی نتی
تارے کپڑے لاہے
نتی وی لاہے
تارے ٹُبی ماری
نتی وی ماری
میں ڈریا ایہہ ڈُب گئے
نِکلے تے اوہ جُڑے ہوئے سن
نتی نوں پِچھوں کس کے چُکیا ہویا سی تارے
مُونہہ نتی دا کُھلا اکھاں اڈیاں
بے وس جیہا
جیویں جان نِکل گئی ہووے
میں گھر ول نٹھا
مگر تارے دی واج آئی
اوئے ترکھانی دی
جٹاں بنا لئی کُھرلی
اج ترکھانی دی
میں مُڑ کے تکیا
اگڑ پِچھڑ دونویں پِنڈ ول جاندے سن پئے
اوہ دِن لاء مُڑ نتی آپنی قلم نہیں میرے کول رکھائی
دربار شریف والے بوڑھ دے اُتے جھنڈا ہا
اندر ہا دربار شریف تے بوڑھ ہیٹھ اِک لم سلمی قبر آہی
ہِیرے وِیرے دی خانگاہ جیہنوں آہندے آہے
جیہنے آونا
پہلوں بوڑھ نوں ہتھ لاونا
پھیر ہیرے ویرے دے متھا ٹیک کے اندر جا نا
ہِیرا وِیرا جن آہے دربار شریف دے خادم پہلے ویلے
وڈے مئیں صاحب نوں پتہ ہا
کسے کسے درویش نوں وی شک رہندا ہا
اِک واریں دربار شریف دی چھت ڈِگ پئی
ہِیرے وِیرے ہتھاں تے سَل لئی
میاں صاحب تے کُل درویش سبھ خیری مہریں نِکل آئے
میاں صاحب نے آکھیا بس بھئی ظاہر ہو گئے او ٹُر جاؤ- ٹُر گئے
جُسے جامے چھوڑ گئے
جھنڈے آلے بوڑھ ہیٹھ دفنیجے دوئے
بھیت رہ گیا ہیرا وِیرا چھت ہیٹھ آن کے مر گئے
پہلی واریں مینوں گھمے ای ساری دسی آہی
گھما سکولے نہیں سی پڑھدا
کوٹھے لاہون ماں نال ساڈے آوندا ہا
گل سنا کے آہندائے جِن بننا ای
مکھے نہیں
اکھے بن جا چنگا رہسیں
پکا جِن تے جِن ای ہوندائے
پر ہیرا وِیرا ٹپ لوے نہ جیہڑا
اوہ وی جِناں ورگا ای سمجھو ہو جاندائے
میں تیرے ساہمنے ٹپناں
رات دا ویلا
آل دوالے کوئی نہ
گھمے جھٹ سارا اکھاں میٹیاں
دھوتی کھول منڈاسا کیتا
دوڑ کے ٹپ گیا
پار کھلوتا بانہیں ہلار کے آہندائے آ جا
مکھے توں تے چوہڑا ہویوں گھمیا تینوں کجھ نہیں ہوندا
میں نہیں ٹپ سکدا
بھیت نال آہندائے جِناں وِچ کوئی فرق نہیں ہوندا شاہ چوہڑے دا
ہِیرا وِیرا چوہڑے ای سن کے
جِن بنن لئی پہلوں چوہڑا ہونا پیندائی سچی
میں وی اکھاں میٹیاں
دوڑ لائی
پر سرے تے آ کے جھٹکا جیہا مینوں وجا جیویں بجلی دا
میں ڈھے پیا
گھمے مینوں کھڑیاں کیتا
کپڑے جھاڑ کے آہندائے
جا تیری پہلی وار آ ایویں ای ہوندائے
میرا نہ کِسے نوں دسیں -
پارک دی نقلی آبشار توں گل ٹُری آہی
میں چونکیدار نوں پُچھیا
آکھن لگا بوڑھ ای اے پر ہے ولیتی
افسر ویکھ گئے نیں
حالے کِسے نوں سمجھ نہیں آئی کتھوں اُگ پیائے
دیسی ہوندا تے آہندے بغیرت بہہ گیائے توتا
میں پچھیا ایہنوں پٹدے کیوں نہیں
اکھے آبشار ای پٹنی پیسی
ٹھیکا نواں ای ہوسی
میٹنگ ہو گئی اے-