کِبریا صاحب دے جانُو ہاسے،
اوہناں نُوں میہنے اُلاہمے اساں
گا گا سُنائے
لِکھ لِکھ انبراں تے چاڑھ چھپائے،
وت پرتاوے گھڑا
انبروں ہیٹھ لہائے،
اندر دی پرچول بھَلا
اپنی اساں کیوں کرنی سی
باہرو باہر ای کِبریا صاحب کنوں
اپنے آپ نُوں پہرے دار رکھوایا ہا
پاڑاں دھاڑاں دا،
جلیانوالے قتلام جاں ہویا
لاہ سٹیا سَر کوی ٹیگور نے اپنے ناں نالوں
بس تِن ای ورھیاں مگروں
اساں گوڈیاں پرنے ہو
بادشاہی تلوار دی تھاپی دھر موڈھے تے سَر ہوئے،
خودی اُچیری کیتی جاں
کِبریا صاحب خود پچُھیا دس کیہ اے تیری رضا؟
آکھیا اسیں
نوابی بٹوے ساڈے لئی ہُن ڈِھلے کرا،
ساری عُمر لا اساں جو ویتر سی دھرایا
جنی کھنی نُوں سن سنتالی وِچ اوہا ای پُورا آیا