کتاب مُستطاب الموسوم بہ تحریراُللعاب
عُرف قصہ وِیہویں صدی
من تصنیف میاں بکّا صاحب مدظلہ'
سٹھ باٹھ دی گل اے
وِیہویں صدی دے سٹھ باٹھ دی
آہو بابا ایہہ وی ضروری ہویا دسنا
باٹھ دی نہیں تے چونٹھ دی ہوسی
پینٹھ توں پہلوں پہلوں دی اے
پینٹھ پِچھوں تے مال روڈ توں نیلے گُنبد جاندی سڑک تے
خالی کندھاں مُکدیاں لگیاں گئیاں نیں
تے گل ایہہ اوسے سڑک دی ہوئی
خالی کندھ دی
چلو گل کرو ہُن
بُڈھے بندے گل خورے لمکاؤندے کیوں نیں
بُھل جاندے نیں وِچوں
یا کوئی بے وساہی ہوندی نیں بھئی سُنن والا مُڑ ہتھ آوے نہ آوے
یاں اَن جُڑیاں جوڑ کے آپیں جُڑدے نیں
بال نہیں جیویں
ہر آئے گئے نوں کھیڈے لا نہ لین تسلی نہیں نیں ہوندی
بال سُنو کوئی گل سُناوندے
سِدھی کدیں نہیں کردے
کِتوں دی کِتلے گنڈھ کہانی کڈھدے نیں
بالاں وانگر بُڈھے وی خبرے
پک جُڑیاں دے کچ توں ڈردے رہندے نیں
چلو گل کرو ہُن
آہو
میاں محمد صاحب سیف ملوک سناوندے
جد رمز کوئی رڑکاون راہ وِچ رُکدے نیں
ایہو ای آکھ کے مُڑ قِصے ول ٹُردے نیں
چلو گل کرو ہُن
ایہہ پر قِصہ کوئی نہیں
نہ ای گُجھی سِلک سلوک دی سیف چھپی وِچ لاٹھی
ایہہ تے ہے ای مال روڈ توں نیلے گُنبد جاندیاں راہ وِچ رُک کے ویکھی
چلو
میئیں محمد صاحب والا موڑ وی آپ کُھنجا بیٹھے آں
ہُن سِدھے ای گل تے آ جانے آں
سٹھ باٹھ دی گل اے
مال روڈ توں نیلے گُنبد والی سڑک تے جاواں پیا
تے اگے بندے کٹھے ہوئے پئے نیں
تدوں پنج ست وی ہون
تے اوہنوں بندے کٹھے ہوئے پئے نیں آکھی دا سی
وِچ پانی نال ملیشئیے والا کالی کندھ تے کُجھ پیا لِکھدائے
باٹی کول سو
مُونہہ چوں ترکھی دھار چلاوے
کندھ چوں حرف اُگاوے
نالو نال ای سُک جائے لِکھیا
جلی جیہی اوہ پاوے ملیشئیے والا
لِف جُھول کے
سِر نوں لک نوں الفاں عیناں نال جُھکاوے چاوے
جیویں جھیور تندور نہیں روٹی لاوندے
جہاد نماز
گُناہ سے توبہ
اللہ اکبر
عنقریب قیامت آنے والی ہے
وِچ اِکدم پُھل بوٹے جیہے پا کے لِکھ جائے
مِنت اللہ شنواری عفی عنہ
میں آہناں ایہہ جِیتا نہیں؟
تپڑاں والے سکولے میرا جماتی
اوہ پر ہوئی سن سنتالیوں پہلاں دی
تپڑ وی چِرکے آئے نیں کہ
پہلوں بوریاں آہیاں
آپو آپنیاں
صاف میلیاں پاٹیاں نویاں
میری دری آہی
مینوں بڑی نموشی رہنی اوہدی
کدیں کدیں کِسے ''دری آلا'' کر سینت وی مینوں کرنی
مُڑ سُنیا جی نال شہر سکولے تپڑ آ گئے نیں
ماسٹر شیخ سلاہ دِتی
بوریاں جوڑ کے تپڑ بنایا جاوے
ہیڈ ٹیچر لالہ دیس راج نے من لئی
آڈر ہو گیا
پیسے کٹھے ہو گئے سیبا آ گیا
ماسٹر شیخ نے مینوں پُچھیا
تیری دری وی لائیے وِچ کہ رہن دئیے
گھروں پُچھ کے آویں
اوہ تے چنگا ہو گیا
بوریاں گنڈھ بنایا تپڑ کامیاب نہ ہویا
آپنی بوری چھڈ کے مُنڈے دوجیاں اپر بیٹھن لگ پئے
اِکدو سِر وی پاٹے
اُلاہمے آون لگ پئے
ہیڈ ٹیچر لالہ دیس راج نے آکھیا بوری کھول لؤ آپو آپنی
تپڑ کامیاب نہیں
گل جِیتے دی وِچے رہ گئی
اوہنوں جِیتا بھیڈ وی آہندے آہے
بھولا جیہا اوہ
اُچا بولے کوئی تے گُم سُم ہو جانا
مار پین توں پہلوں ناساں پھرکنیاں
پر مار کھاندیاں رونا کُونا اوس کوئی نہ
مارن والے نوں قہر ودھیرے چڑھنا
پولا جیہا مُونہہ کُھل جانا
اگلے دو دند پئے دِسنے
شرمایا جیہا جیویں ہسدا ہووے
بھیڈ اوہ خبرے دند وکھاون پاروں سی
کہ ناساں پھرکن پاروں
اِک کم اوہنوں آوندا سی
جیہڑا کِسے ہور نوں نہیں سی آوندا
اوہ تُھک پچکاری مار کے کندھ تے پُھل بناوندا ہوندا سی
اسیں ادھی چُھٹیویلے اوہنوں باہرلی کندھ تے لے جانا
بُک بُک پانی دینا
جِیتے مور بنا
جِیتے سپ بنا
چوہا بنا کے دس بھلا جِیتُو
جادو جیہا کوئی ہوندا جانا
سانوں مزا عجب جیہا آونا
جد اوہنے ساڈے ناں لِکھنے
آپنیاں ناواں توں
سانوں مِٹھا مِٹھا ڈر لگنا
اوہ ساتھوں وکھرے جیہے کوئی ہور ہور جیہے لگنے
جدوں کوئی شکیتی چوہا آوندا دِسنا
اوہنے اِکدم چھڈ کے پولا جیہا مُونہہ کھول کے دند کڈھ دینے
لِکھیا اُڈ جانا
کندھ اونویں دی اونویں رہنی
اِکواری اِک شکیتی آہندائے
ماشٹر جی ایہہ جِیتا تُھک نال گندیاں گلاں لِکھدائے باہرلی کندھ تے
کن پھڑا کے جِیتے نوں فُٹ بال بنا لیا ماسٹر شیخ نے
''رُوڑی دا کیلا
لِکھنا دسو گند لِکھن ایہہ مُوتر موتی
تُھک ماں کول کڈھ کے آیا کر جے بُہتا آوندا ای تے
کُتا پاک جگہ تے بنھو
جگہ پلیت ہونی اے کُتے پاک نہیں ہونا
تیرے سو بوکے میں کڈھاں''
پگ اوہدی کُھل گئی
کیس کِھلر گئے ککے
مینوں کن وِچ کولوں منھی آہندائے ''جِیتا کُڑی او''
پولا جیہا مُونہہ کُھلا رہیا پر روئے کُوئے اوہ کوئی نہ
ماسٹر شیخ نے ساری چُھٹی تائیں کن پھڑائی رکھے
کانی اکھیں کولوں لنگھدا ویکھ جاوے تے کُرسی چڑھ بہے
ساڈے وِچوں کوئی نہ آکھے
ایہہ جی چوہا بناوندائے
سپ تے مور بناوندائے، ساڈے ناں لِکھدائے
ایہہ تپڑ آون توں پہلوں دِیاں نیں
تپڑ آئے جد مکی جنگ تے نویاں جماتاں چڑھیاں
تد جِیتا ساڈے نال نہیں سی
جنگ مُکی دے دو دو لڈو یاد نیں مینوں
تپڑ لین اسیں ماسٹر شیخ دے نال گئے ساں
لڈو لین تے پورا سکول گیا جلوس بنا کے
نیلی پگ اے اگے لالہ دیس راج دی
راہ وِچ مینوں چاچے ہوراں ٹانگے وِچ بہالیائے
توں کِتھے؟ جی لڈو لین سکول پیا جاندائے پورا
لڈو چھڈ توں پیسٹری کھا
شہر والیاں ولوں چاء سی ڈی سی آیا ہویا سی
چاچے ہوراں تقریر وی کیتی
نظماں پڑھیاں گئیاں
اِک سُوٹڈ بُوٹڈ اُتلے کھیسے لال رمال،
مینوں ہُن تائیں یاد اے
''بھسم کر دی ہم نے آلِ برشگال''
چاچے ہوراں مینوں کن وِچ دسیا ایہہ جاپان دی گل پیا کردائے
ڈڈواں دی
ویکھو پینٹھ کِتھے پنجتالی کِتھے
جِیتا کِتھے مِنت اُللہ شنواری کِتھے
تاہیوں آہندے نیں
بُڈھے بندے نال کم دی کرو
تے کہو سلاما لیکم-