فرید بھنڈار

میں بنچ تے بیٹھا باغ چ پڑھناں 

اوہ آئی اے

پینتی چالی دی عمر

بھارا وجود تے سادے کپڑے

شکل وجہ وی سادی

فیشن میک اپ کوئی نہیں

‘‘بہہ جاواں میں، آونا تے نہیں کِسے ہور؟’’

بہہ کے آہندی اے:

‘‘پڑھن بہانہ اے کُڑیاں تاڑن آوندے نیں مُنڈے’’

عجب جیہی اپنیت واج وِچ

جیویں چروکی جانُو ہووے

سکول کِسے نوں لے کے متے ایہہ آئی اے

‘‘تُسیں پڑھاندے او کِتے؟’’ میں پُچھناں 

‘‘آہو، کِتے نہیں، ایتھے ای

پڑھنا ای میرے کولوں؟

دیاں کتاب میں کھول کے اپنی؟’’

سمجھ گیاں میں - ہس کے آہناں 

‘‘مُنڈیاں دا کم اے پڑھاؤ اوہناں نوں’’

‘‘پندراں مِنٹاں دا اِک میرا لیکچر

مُنڈیاں نوں بُڈھا تے بُڈھیاں نوں مُنڈا کر دیندا ای

ایویں تے ناں نہیں میرا

پُچھ سجے کھبے کلبّاں نوں 

ساہمنے ہوٹل والیاں نوں 

بڑے بڑے میں جاہل تیرے جیہے عالم کر چھڈے نی

فِیس کوئی بُہتی نہیں

پنج ہزار یا ست ہزار’’

‘‘ایہہ پنج ست کیوں’’

‘‘پنج تت نہیں تیرے میرے؟

اِک سَتّ نہیں ساڈا؟

اوہ وی تے نیں جیہڑے رات ٹیوشن پڑھدے نی ساری

چھپِنجا ہزار دی’’

‘‘چھپِنجا کیوں’’

‘‘چوداں طبق کراوندے نی روشن

چار ہزار اِک طبق دا دے کے-

گڈّی ہے ای تے چل تیرے ول میں پڑھاونی آں 

نہیں تے گڈّی میں مگوانی آں 

چل میرے ول پڑھ’’

میں حیران جیہا ہو پُچھناں 

‘‘تُسیں کوئی ہور کم وی تے کر سکدے او اینے لائق او’’

ہسّی اے

‘‘آہو پوا بہشتی زیور مینوں،

پُل صراط پیا سَوکھی کرنائے اپنی-

آپ تُوں کیہ کم کرنائیں’’

‘‘کتاباں لِکھناں’’

کُھل کے ہسّی اے، ہتھ مِلا کے آہندی اے

‘‘واہ واہ- اسیں کولِیگ ہوئے کہ

تُوں من دی کتاب دا کھٹیا کھانائے میں تن دی دا

تن من اِک کر دیندائی پیسہ

اسیں دوئے اِک ہاں’’

‘‘جے پیسہ وِچ نہ ہووے تے تن من اِک نہیں ہو سکدے؟’’

‘‘کیوں نہیں’’

‘‘کیویں پر’’

‘‘جی جی کُن فیکُون کراوے

ڈھا بناوے دُنیا’’

اوہ موڈھے میرے تے ہتھ دھر اُٹھی اے، ٹُر گئی اے