تانگھ ماہی دی جلیاں- نِت کانگ اُڈاواں کھلیاں
کَوڈی دمڑی پلّے نہ کائی- پار ونجن نُوں میں سدھرائی
نال ملاحاں نہیں اشنائی- جھیڑاں کراں ولَلِّیاں
نَیں چندل دے شور کِنارے- گھُمن گھیر تے ٹھاٹھاں مارے
ڈُب ڈُب موئے تارُو بھارے- شور کراں تاں جھلی آں
نَیں چندل دے ڈُونگھے باہے- تارُو غوطے کھاندے آئے
ماہی مانڈے پار سدھائے- میں کیوں رہیاں اِکلیاں
پار چنانہوں جنگل بیلے- اوتھے خُونی شیر بگھیلے
جھب رب مینوں ماہی میلے- ایس فِکر وِچ گلیاں
ادھی رات لٹکدے تارے- اِک لٹکے اِک لٹکن ہارے
میں اُٹھ آئی ندی کنارے- پار لنگھن نُوں کھلیاں
میں منتارُو سار کیہ جاناں- ونجھ نہ چپّا تُلھا پُرانا
گھُمن گھیر نہ ٹانگ ٹکانا- رو رو پھاٹاں تلیاں
بُلھا شَوہ میرے گھر آوے- ہار سنگھار میرے من بھاوے
مُونہہ مُکٹا متھے تِلک لگاوے- جے ویکھاں تاں بھلی آں
کافی ‘‘تانگھ ماہی دی جلیاں’’ بارے اِک گل
جوڑ اکہرے ہوون تاں پیتلے ہوندے نیں- لوک رِیت دیاں جوڑاں دِیاں تے پرتاں گھنیاں ہوندیاں نیں- ایس کافی دے رہاؤ دی اِک پرت تے ایہہ ہوئی:
میں ماہی نُوں مِلن دی سِک وِچ جل گئی آں تے ہر ویلے کانواں نُوں اُڈا کے پئی گھلنی آں، جُلو تے ویکھو ماہی آوندا اے پیا ایس پاسے؟ جے آوندا اے پیا تاں مینوں سار دیو کُوک کے- بُلھے شاہی کلام دِیاں جیہڑیاں سودھاں سانُوں باہوڑیاں نیں اوہناں وِچ اوہ وی نیں جیہناں وِچ ''اُڈاواں'' دی تھائِیں ''اُڑاواں'' ہے- شریف صابر دی سودھ جیہڑی ایس ویلے ساڈے ساہویں پئی ہوئی اے- اوہدے وِچ ''اُڑاواں'' ای ہے- ''اُڑاواں'' دے ارتھ وی اوہا ای ہوندے آئے نیں جو اُڈاواں دے نیں پر اُڑاون نِیواں کرن، جُھکاون وی اے- کانگ پانی دا اُبھار اے دریا وِچ، جیہڑا مینوں پار ونجن توں روکیندا اے پیا، ایہنوں جُھکا کے ڈھا کے میں پار ول ترن دا ٹِل پئی لاونی آں- کھلّیاں پے گئیاں نیں مینوں ایس جتن وِچ- ایتھے دریا نِشان اے ویہاری روکاں دا- ویہار نُوں عِشق دی کار وارے نہیں کیونجو عِشق کار ویہار نُوں مُڈھوں ٹَھپ کے اوہ جِیون ڈھنگ آنن دا جتن اے جیہدے وِچ سبھ جِیاں دی برابری اے- کوئی اُچ جِھک نہیں تے سانجھ ورتارے پاروں ہر جی دی کُل نال اِکائی اے- لاہے دے لوبھ لئی عِشق دی کار مَوت اے- ملّ ویہار تے چلدا سگوں کھلوتا ای قبضہ گیر میل دی اُپج وسیلیاں اُتے مَلّ ماری دے سِر تے ہویا- سو اپنے اُلٹاء دے جَتن نُوں ڈکّن دا حِیلہ ای اوہدی ہوند دا مُڈھلا انگ اے- پرلے پار ونجن رمز اے اوہ وسّوں وساون دی جیہدے وِچ کوئی مِلکھ مالکی نہیں، اوہ وسّوں پریم نگر اے-
تے ویکھو ''جلیاں'' دا لفظ- جلن سڑن تے ہے پر جَل (پانی) ہوون وی اے- سو اگ پانی اِک ہوون دی رمز وی سری اے اِتھاں- اگ پانی اِک ہو کے ورکھا بندے نیں، نوِیں اُگاس دا وسیلہ-
ویکھو لفظاں دی دوہر کیویں جِیون دِیاں دوہراں چَوہراں سُجھا کے ساڈے چِت نُوں چِتارن دی لوء پئی لاوندی اے- ماہی کون اے؟ پانی واس- اوہ پانی واسیاں (مہیاں) نال اِک ہویا اے تاں ای مہینوال بنیا اے تے رانجھا وی- چِتارن دی لوء کر پیراں وِچ ڈھل کے ترن دی ترنگ تھی ویندی اے، تر کے پرلا پار وساون دی-
اسیں ایتھے پُوری کافی دا ویروا نہیں پئے کریندے، بس سَینتر ای کرنی آہی ایہدِیاں رنگو رنگ پرتاں ول- چلو اِک دو سینتراں ہور سہی- ''پھاٹ'' زخم تے ہے پر دریا دی شاخ وی ہے- ''رو رو'' روون توں وی ہو سکدا اے پر '' رَو'' پانی دا دھارا وی اے جیہڑا چَھل، لہر تے ہڑ وی ہو سکدا اے- ''جلیاں'' وِچ جلّی پاون وی لُکیا بیٹھا ہووے متے- ویکھو جے دِل کرے تے-