فرید بھنڈار

جھاکی 1

[شپّا اپنے تھڑے تے- نُوری آئی اے]

شپّا:     کیوں نُورئیے کیہ گل اے- پٹرول فتُور دا مُکا پیا اے تیرا؟ کیہ پئی لبھنی ایں؟

نُوری:  (ہسّی اے) تُہاڈا تھڑا پٹرول پمپ کدوکا ہویا اے بھاء- میں شونکی نُوں پئی لبھنی آں

شپّا:     کیوں، کلمے چار پڑھائُو ایں اوہنوں؟

نُوری:  کلمے تے ستّے پڑھے ہوئے نیں اساں ساریاں، چوراسِیوں پار ہوئیاں نے- پتہ اے بھاء تُہانوں اج نار دیہاڑ اے

شپّا:     بس اِکو دیہاڑ اے تُہاڈے کول، باقی ورھا تُساں نراں حوالے کِیتی بیٹھیاں او

نُوری:  اوہناں ساتھوں کھوہ لئے ہوئے نیں ورھے وارے

شپّا:     ہُونہہ- سو شونکی کول وی ہے کوئی پل چِھن تہاتھوں کُھسے ورھے دا- اوہ لین آئی ایں

نُوری:  نہیں بھاء- شَونکی نَر نہیں

شپّا:     ہلا؟ ایہہ تے اج پتہ لگّا اے مینوں، کُڑی اے، کپڑے ماہی مُنڈیاں والے پائی پِھردی اے

نُوری:  (ہسّی اے) تُہانوں پتہ ای اے ساڈے ہانی اوہ نیں جیہناں لیکھے نار نر دی ہِین نہیں- دوئے اصلوں اِک نیں

شپّا:     (اندر ول مُونہہ کِیتوس) شَونکی

شونکی:         (اندروں) جی بھاء

شپّا:     آ جا وئی باہر، چھڈ کے وظیفہ- لبھ لیائے نُوری تینوں، پُوری فتُوری جو ہوئی

شونکی:         (باہر نِکلیائے) نُور میں تیرا پچُھیائے تے بھاء ہوراں آکھیائے اندر بیٹھ جَھٹ، لبھدی تینوں آ ویسی اوہ آپ ہُنے

نُوری:  آہو حضرت شپّا صاحب تے پِیر ہوئے نا کامل

شپّا:     چلو، ایتھے کھلو کے کلمے ستّے سُناؤ نا مینوں چوراسی واری، دونہاں نُوں بیعت کراں میں بنھ کے

نُوری:  نہیں بھاء، کُھلے ای رہن دیو- ماسِیاں دوئے ساڈیاں تیار بیٹھیاں نیں، سرگھی تے سَیدو پھپھے کُٹن

شپّا:     وارو واری ایہدا نکاح پڑھاون لئی؟

نُوری:  (ہسّی اے) کیہ گل اے اج، کدے پِیر ہو جاندے او کدے مولوی

شپّا:     کیوں نہ ہوواں چوراسیاں دا نذرانہ چُبھدا اے مینوں؟ چلو نہ سہی نذرانہ جے تینوں نہیں وارے دِیوبندنے، تے عِوضانہ نکاح پڑھاون دا ای سہی

نُوری:  لؤ ہُن فتُور جھاڑ کے میرا دیوبندی کر چھڈیا نیں مینوں

شپّا:     نہیں، تُوں اوہ وی رہو تے اوہ وی- ماسیاں تیریاں دوئے کم نہیں کردِیاں، سجّے نال اوہ تے کھبّے نال اوہ

نُوری:  اوہ تے دوئے عاشقاں تُہاڈیاں ہوئیاں بھاء

شونکی:         جے ساڈی ترِیجی ماسی برساتی نے سُن لئی نا گل تیری ایہہ نُور تے ویکھ پھیر تیرا حال کیہ کردی اے اوہ

شپّا:     چنگائے سُناؤ اوہنوں تے قتل کراؤ مینوں مِیئیں گنڈوئے کولوں- گھٹو گھٹ تریہہ ورھے تے لگسن ای نا میئیں ہوراں نُوں ایس کم وِچ- اونے چِر وِچ اسیں ایہہ تھڑا چلا کے پُلس دی وڈھی جوگا تے وٹ ای لیساں نا

شونکی:         وڈھی دینی پئی اے تُہانوں وی بھاء کدے پُلس نُوں؟

شپّا:     نہیں، ہُن تائیں تاں اڈی ٹپا ای کھیڈ کے گُذارا کردے آئے آں

نُوری:  کھیڈو بھاء- اسیں چلنے آں ہُن- آ شونکی اُڈیکدیاں نیں تینوں پئیاں ماسِیاں سرگھی تے سَیدو پھپھے کُٹن

جھاکی 2

[سرگھی دا ویڑھا- سَیدو پھپھے کُٹن تے برساتی وی سرگھی نال بیٹھیاں ہوئیاں نیں بھُنجے- نُوری آئی اے شونکی نُوں لے کے]

نُوری:  (برساتی نُوں) آہا- آ گئے او تُسیں وی ماسی

سرگھی:         آ شَونکی میریا لاڈلیا

نُوری:  اج بھاء شپے گل کیتی نا ماسی تُہاڈی دونہاں دی (سرگھی تے پھپھے کُٹن ول سینتر) تے میں آکھیا، اوہ تے دوئے عاشق ہوئیاں تُہاڈیاں بھاء، تے ایہہ کولوں آہندائے جے ماسی برساتی سُن لئی نا ایہہ تیری تے اوہنے جو کرنی اے نا تیرے نال، تینوں لگ پتہ جانائے (ہاسا)

برساتی:         بھولا ایں تُوں لال میریا- اساں تریوے تے اِک ہوئیاں عشق دے مِینہہ وچ نچدیاں دم دم- ٹُھونگے ٹھانگے رنگ اے لگن ساڈی دا

سرگھی:         نالے عشق ساڈا کوئی شپڑو نال ای تے نہیں نا- عشق تے جگت کلاوہ اے-

سَیدو پھپھے کُٹن:       خبرے کِنیاں کائناتاں نیں ایہدیاں بانہیں اندر

(بِینی تے گاجو آئیاں نیں)

سرگھی:         دو تے ایہہ ہوئیاں (ہاسا)

بِینی:   کیہ آں اساں ماسی

سرگھی:         کائناتاں

گاجو:   ہزاراں ساڈے جہیاں کپڑے ون سوَنّے پا کے کناتاں ہوئیاں پئیاں نیں اپنیاں گھراں دوالے

نُوری:  آہو فیشن دی پہرے داری اے اجکل، اگے پڑدے دی ہوندی ہئی

بِینی:   سادیاں لِیڑیاں والیاں ننگیاں گنیاں جاندیاں نیں

گاجو:   تے پرے پرے ای رکھیاں جاندیاں نیں ایہہ ننگیاں- ایہناں لئی تے ہر دینہہ نار دیہاڑ اے

نُوری:  مَوڈلاں وی ساریاں حاجی پکھے دے ڈھول مگر

سرگھی:         اوہ کون اے

نُوری:  ساڈے سائِیں رکّھے دا پُرانا وَیری، سرکاری ڈھولیا

بِینی:   رکّھے دی رکھ تے قدرتوں ہوئی کمیر رِدیاں وِچ، اوہدا کیہ لاہ کھڑنا اے اوہنے- حاجی پکھا تے سرکاری نعرے بازی لئی ڈھول کھڑکیندا اے، حج وی سرکاری سُو

سَیدو پھپھے کُٹن:       ساڈی نیڑ نہیں وس ایہو جیہیاں دے

(میرُو پھمبیرُو، خِلجی کلیجی بُرجُو تے شریفہ وی آ گئے نیں)

مِیرُو:   ماسی اجازتاں نیں سانُوں؟

سرگھی:         کاہدیاں بھمبیرو، تُسیں وی ناراں ہو نا اج

بُرجُو:  تے کدوں نہیں ساں ماسی؟

برساتی:         نکلیئے ہُن

سرگھی:         نِکل پئیاں ہاں

(گاون جھوتاس- ساریاں رلیاں نیں)

کیہڑیاں گھڑتاں ہور گھڑائِیاں جانیاں نیں

سانجھ ویہارے آہراں وِچ

پڑھتاں کیہڑیاں ہور پڑھائیاں جانیاں نیں

ایتنی گل چت سری تے جِیبھاں پرت گئیاں

آکھدیاں

کر پیر ہور ہوئے نیں

کن نک اکھیاں دا رنگ وی نویلا ہوندا اے پیا،

آونیاں

اساں وی لاہ پا کر کے

گاون واراں قِصے اچنبھا

نوِیں کریسن ساڈی بُلیل

رُت پرتاویں پل چِھن اُلیل

(سائِیں رکّھے دا ڈھول رلیا اے،شپّا وی مگرے دھمالی اے)