چِڑیاں واتے دھری پرات چوگ دی کول
اوہ بِلّی آن کھلوتی
پتلی جیہی،
پِیلیاں سلیٹی پِڑیاں،
چِڑیاں تے اجے ڈھلیاں کوئی نہیں
جاتم اوہناں نوں گھاتن آئی اے،
کول ویکھ مینوں تربھکی نہیں
مُونہہ موڑ کے سجری پُنگری بُوٹی سُنگھن لگ پئی اے،
جاں ویکھاں تے بُوٹی والی کیاری وِچوں
پھُٹی کاہی کُتر کُتر پئی کھاوے
وت سِر پرتا اکھ مینڈے نال ملائی اے
پئی گھنی نِیجھ سمجھوتی کیرے
'' تُساں ماس خوراں وِچ وسدیاں عمراں لنگھیاں نیں
پر وِسری نہیوں چسّ ہرئیل رس دی،
تینڈی اچنبھا تک وِچ مینوں
لِوَ1 دی لوء پئی دِسدی او
وسارے سانجھ واس دی یاد اچیتوں رِسدی او''
1- لِوَ= لگن، پیار-