فرید بھنڈار

''آلے بھولے

گُھگُو گھوڑے''

اوہناں کھارے سِروں لاہ بھُنجے دھرنے

بوہے اساڈے آ بہنا،

(اسیں کھڈونے چابی والے ہُن بالھو دی ہٹیوں لینے آں)

آنہ دوانی اماں ساڈی

سِراں توں وار پھڑاوندی اے:

''جاؤ دے آؤ نیں''

اِنّو دھری سِر بوہے بیٹھی

گھگھرے والی کالی نوں اِک دِن میں پچُھناں:

''گُھگُو گھوڑے ہُن کِس کم آوندے نیں''

''جِس کم مُڈھوں پئے آئے نیں،''

''کیہ سی اوہ؟''

''اُرے ہو دساں''

کول میں ہویاں آہندی اے

''گُھگُو وجے تاں چھڈ ہل پَیلی

جَٹ چڑھ گھوڑے سپاہی ہوون دھاوندے نی

آوندے نی جٹ ہو اُتوں انگریج

پاوندے نی ہَل گل ایہناں دے

وجدائے گُھگُو تاں ایہہ ہُن پَیلی واہوندے نی''

''گُھگُو کون وجاوندائے''، میں پچُھناں

''قبراں چوں اُٹھ وجاؤندے نی وڈکے پِیرا تیرے''

کھارا سِر دھر ویہندی مینوں اوہ ٹُر پیندی اے

میں دوانی پھڑی کھلوتا رہ جاناں