فرید بھنڈار

پلازا دس منزلا اگلے موڑ تے

اُٹھدا بہندا ستاں سالاں دا

کل کھلو گیائے،

مُونہہ متھے تے ویلا چوکھا لایونیں

حاشیاں اندر حاشیے

چوکھٹیاں وِچ چوکھٹے

اُپروں لہندے

شاپنگ مال دے گیٹ تے آ کے مُکے نیں

تیار فلیٹ تے آفس اُپر

بھری پارکنگ ہیٹھاں،

مَورننگ ٹاور ایہدا ناں اے

‘‘نہیں، مینارِ فجر ہے’’

شوق اے حاجی شوکت مستری ہوراں نوں

انگریزی لفظ نوں سُندیاں اُردُو کر دیون دا

اُردُو دی اخبار وی ایویں پڑھدے نیں ‘‘نہیں’’ کر کر کے

ست سال مینارِ فجر کم سُپرویژن دا کیتا نیں

نہیں نگرانی کا

مالک چودھری اصغر ایہناں دا جُٹ پرانا اے

شامیں ویہلے ہو کے پھیرا میرے ول وی پاوندے آئے نیں

شوق شاعری دا وی ہویا

کل میں پچُھیائے حاجی صاحب ہُن ست سال اگلے

کِتھے پلازا پینا اے

‘‘تو رہ نوردِ شوق ہے منزل نہ کر قبول’’ آکھ کے

اکھ اکھاں وِچ پائی نیں -

رات میں لنگھیاں اگلے موڑ توں

مَورننگ ٹاور

نہیں

مینارِ فجر فساڈ دوالے

نہیں چہرے دوالے

فریم، نہیں، حاشیہ ہریاں بتِیاں دا جڑیا ہویائے

پھاکا میرا نِکے ہوندیاں دا یار نال اے

ویکھ پلازا ہسیائے:

‘‘مولبی ہَوَّج’’

‘‘واقعی جھاکیا!’’

(پھاکا جھاکا چھیڑ پرانی اے یار اشفاق میرے دی)

ویلا پرانا یاد اسیں ہس کرن لگے

سن چالیہہ اے

اسیں گلی وِچ کیڑی کاڈا کھیڈنے آں پئے سارے

‘‘گل پَین پُھلاں کے ہار آ جا مسجد میں’’

موڑ توں شور گاون دا رُڑھدا آوے

‘‘جلوس اوئے’’ پھاکا کُوکیائے

اسیں نال کندھاں دے لگ گئے سارے

چوڑا لمّا جوان اگیرے

ہری پگ طُرّے دار

کالا چوغہ سنگھنی چمکدی داڑھی کالی

وِچ لُکیا مُونہہ سُرخ سفید

وڈا سارا سِر توں پیراں تائیں ہار

‘‘ساڈے مولوی صاحب’’

چاچا میرا کَھڈّی چھڈ جلوس وِچ جا شامل ہویا

ہور محلے دار وی ہولی ہولی رل پئے دھوتیاں سانبھدے

سبھ نوں ہار پئے، جلوس لنگھ گیا

حج گیا جلُوسی لاڑا

واہو مُڑ کے کیڑی کاڑا

پھاکا جُھولدا گاوے

اگلے دِن ای اسیں مسیتے پے گئے سارے

ساڈے مولوی صاحب سانوں پڑھاندے آہندے کُجھ نہ آہے

پر ڈر نال ساڈی جان کیوں خبرے نِکلی رہنی

(سوا پھاکے دے)

ساریاں لِف لِف سبق پکاونا

‘‘اوَژَد ہوّج ہُتی’’

ذرا نِیویں ہو واج مولوی صاحب دی آونی

ابجد

ہوّز

حُطّی

اوہ نِیویں ساڈا ہور وی مُوتر خشک کریندی آہی

‘‘ابجد ہوّز حُطّی’’ پھاکے اُچی اُچی آکھنا

‘‘یاد کرا اشفاق ایہناں نوں

حساب خراب پئے کردے نی اپنا’’

مولوی صاحب ساڈے مُڑ عام واج وِچ آ جانے

اساں ساریاں ہل ہل ابجد ہوّز حُطّی پکاونا

پھاکے اُلّر نال دے کن وِچ پُھسر دینا

‘‘سِر لِیر نہ پیریں جُتّی’’

نالدے تِھڑکنا

ساڈے مولوی صاحب دی واج مُڑ نِیویں ہوندی لگنی

پھاکے تِھڑکے ول مُونہہ کر کُوکنا ‘‘ابجد ہوّز حُطّی’’

ساریاں ہل ہل رلنا

جھٹ ٹھہر کے دُوجے ول اوہنے اُلّرنا

‘‘جنج مُڑ گئی رہو ہُن سُتی’’

ناں ‘‘مولبی ہوّج’’ ساڈے مولوی صاحب دا پھاکے ای پایا

جمعے دے جمعے جلوس نِکلنا

سبھ گلاں وِچ ہار نِکے وڈے

ساڈے مولوی صاحب دا اوہا سر توں پیراں تائیں

ہاراں دے کانے سانوں دے کے پھیرنا

اگے پِچھے جلوس دے پھاکے جھاکے

وِچ وِچ موقع تاڑ مولبی ہوّج ہو کڈھ چھاتی جُھولنا

جلوس اخیر تے کٹڑی والے مندر اگوں ہو سٹیشن جا مُکنا

اوتھے دیگاں چڑھیاں ہونیاں

’تُرت پھاکے ورتاوا ہو جانا

نال سانوں وی کم ونڈ دینے

خرچہ سارا وڈے بزار دے کھوجیاں چُکنا چندہ کر کے

بڑی مشہوری کرنی پھاکے

ساڈے مولوی صاحب دے ہتھ تے

فلانے فلانے دے چاچیوں مامیوں سالے جوائی بھائی دے مسلمان ہوون دی،

سن سنتالی وِچ اسیں ایدھر آ گئے سارے

ہُن پروفیسر پھاکا پی ایچ ڈی اے

باہرلیاںیونیورسٹیاں وِچ وی لیکچر دیندائے

نہیں، خطاب کریندائے

(سُندے نہ ہون نہ حاجی شوکت مِستری کِدھرے)

کتاباں چھپ چُکیاں نیں باہر وی

رِلیجن، نہیں، دِین تے ایہدے کم اُتے

کالم لِکھدائے، ٹی وی تے وی آوندائے

جِدھروں لنگھے علاماں سلاماں ہوندیاں نیں

میں کدیں جے ڈاکٹر صاحب آکھدیاں تے ڈِھڈ میرے وِچ مُکّی پھیردائے

‘‘ڈک رکھ جِیبھ دی کُتی……

نہیں تے……

سِر تیرا میری جُتی…… نہیں تے……’’