فرید بھنڈار

‘‘بھاپے توں سِیٹی نہ ماریں تاں بچ ویندی اوہ’’

‘‘اوس کیہ بچنا ہا

تُوں مَر وَیندوں ڈَبیا’’

‘‘کیوں’’

‘‘انکوائری آ بہنی ہئی تیرے تے

کیوں ماری تُوں 

صاحب نوں کیوں نہ دسیا

پتہ نہیں تینوں ایہہ روا ہُن مُکن تے آیا کھلوتا اے؟

دس ہتھ لمّی چڑیا گھروں ای نِکل کے آئی اے لازم’’

‘‘تُساں ساریاں ڈانگاں نال گُنھ چھڈّی’’

‘‘ڈِھڈ پِھسیا پیا ہا جد میں آیاں

پُوچھ سِری پئی ہلدی آہی

ہُن گل تیرے تے نہیں آونی

اِک بیان اے ساری یُونین

سَر جی ڈبے نوں چمبڑی پئی اساں ڈِٹھی اے

چِھک لاہی اے مساں ساریاں

لہندی سانوں کھان پئی اے

تاں مجبوری ڈانگ وگی اے’’

‘‘بھاپے

میں تکی او نہ جدوں 

بے خوف میرے ول آوندی

تاں لتاں کمبیاں نی

سٹ مساں میں ماری اے اِکو’’

‘‘میں آیاں تاں سِر سَٹ بیٹھائیں کول تُوں ڈَبیا

مُونہہ پیا ویہنائیں موئی ماسی دا’’

‘‘کیہ دساں تینوں بھاپے

کیہ ہوئی اے

سَٹ مار کے ہٹیاں پِچھانہہ

ویکھاں بِٹ بِٹ تکے پئی مینوں

جاپے گل کریندی

کنبدا لِفیاں

عجیب جیہی کوئی واج دُراڈی

‘آئی ہامی

جِبھ دیون تَیں گُنگے نوں 

دند بوڑے نوں لاون

مِٹی نال تھی مِٹی ٹُرن دا ول دَسنا ہئی تینوں بے پَیریا’’ ’

‘‘ڈَبیا میں آیاں تُدھ پانی منگیائے’’

‘‘تَھلِیں دوڑدا اِکو ساہے مگر گیئم اوہدے بھاپے

آلے بھولے گُھگھو گھوڑے

چھج سِر دھر لئی جاندی ہوکا دیندی دے،

ریت دا اَیر ہوئی اے

بانہہ اوہدی چُوڑے والی

آونا تے ہے ہِک واریں

ایہہ پک اے

جانے کیہڑے ویس ہُن آوے

مُڑ نہ سیاناں میں

تُوں سِیٹی مار دیویں’’