ڈاکدار جی
ناں تے میرا قادر جے پر کیدو کیدو آہندے نیں
دِھیاں والے لوک جو ہوئے کوئی تے ناں ایہناں دھرنا ہویا
جیہڑا نہ کھیڑا نہ رانجھا بنیا اوہنے کیدو بننا ہویا
نہ شاعر نہیں میں
انج تُسیں وی میرا ناں دھرنائے تے دھر لو
جے مینوں ویہڑے وڑن نہیں جے دینا
ظاہر داری مُونہہ ملاحظہ آئے گئے سلام سلام
پرجی کیوں اِک دُوجے نوں چور بنائیے کرکے اوہلے گولے
اوگن ساڈے سونا نیں نہ پیو دادے دا دِتّا
پِچّھلے اندر دبّ کے رکھئیے تے ُلک ُلک پئے لشکائیے
چن چڑھیا کل عالم ویکھے تے چن گرہن کِس لیکھے
کالا چِٹا مِٹھا پھکّا جو میرائے سو تیرائے
پھیر اِک دُوجے کولوں کاہدیاں شرماں
کیہڑے چور تے سادھ کیہے
اندر جیہڑائے باہر سو ای
میرے تن تے نہیں کھلوندی چادر ہووے کہ لوئی
مینوں شاعر کرکے ڈک دیو پر آپیں جاؤ گے کتھے
جِیہنے آپنا ناں دھراونا نہیں تے آپنا آپ لکاؤنا نہیں
اوہ سبھ تھاں حاضر ناظر
سبھ بیمار سبھ ڈاکدار
اِک دُوجے نوں حال حقیقت دسیوں باجھ شفا نہیں ہونی
پر آکھن نال تے کُجھ نہیں کُھسدا کرن دِیاں سب گلاں نیں
کرن دِیاں جی کرن دِیاں
آکھدیاں تے اُکھڑ اُکھڑ گئیاں جِیبھاں
لاالہ الااللہ، لاالہ الااللہ
جیویں پٹے پُرانے اُکھڑ اُکھڑ جاندے نیں
کِتھے لا تے کیہڑا اللہ، گلاں وِچ سبھ رولا گولا
محسن مِل دا شور شور تے قادر کیدو چور
قادر کیدو چتر مداری بُجکے اندر گلاں
جس ویلے مُک جاوے تماشہ نِیویں پا کے چلاّں
سُنی چلّو پر ڈاکدار جی
اجے تے ایتھے گلاّں دے چپُو مار کے راتاں لنگھدِیاں جے
ہیٹھاں ویکھو
ایس پہاڑ وِچ رات سمندر
تے کُلّیاں بیڑیاں کلّیاں
بلدے بُجھدے دیوے لے کے چُپ آئیاں چُپ چلیاں
تُسیں تے پھیر جوان جہان او
چھڑا تے بھانویں گور کنارے ہووے
ایتھے آن کے گلّاں نال ای یاری لاوندائے
ساڈی یاری ہے وی مُڈھ قدیمی
گھروں سکُولے جاوِیدا سی
مُنڈے کٹھے کرکے جلسہ لالئیدا سی پاکستان دا
ابّے ہوراں مینوں سکولوں کڈھ مسِیتے پا چھڈیا
تینوں بناؤنائے عالم تیری جِیبھ نوں دِین دا جندرا لاونائے
پرجی جندرے وی تاں پیسے نال ای لگدے نیں نا
اسیں ابّے ہوریں گئے تے اُٹھ کھلوتے
پر ہُن تے سمجھو کم ای ایہو اے
شاماں پیّاں آبہندے نیں
کامے مامے ہیر دے
پنج ورھے مینوں ہوگئے ہون گے آیاں
ورھیاں نال تے عمر دے لیکھے نہیں نہ ہوندے
مینوں حاجی ہوراں چوکیدارا کرن نوں ایتھے گھلیا سی جے ہسپتال دا
چوکیدارا کاہدا جی گلوں جو مینوں لاہونا سن نیں
میں ڈھلائی دا کم کِیتا جے سولاں سال
لہور مِل وِچ حاجی محسن ہوراں دی
ایہہ مِل دا ای جُھونگائے ہسپتال کہ
جِیجا پھکڑ، تابو شوری، فتح محمد ڈَولیاں والا، سَین مراثی
ٹی بی نال ای گئے سن سارے کاریگر میرے نال دے
باؤ کرم الٰہی اکونٹنٹ پروں دا آیا ہویائے
اگے نالوں تگڑائے ہُن تے ہس بول وی لیندائے کدیں کدائیں
پر ورلائی پرت کے سالم جاندائے ایتھوں
اسیں ایسے کرکے سالم نہیں ساں آئے
چِھٹ لوہے دی لت تے پئی تے لت مُڈھوں لہانی پے گئی
لوہے دا وَیر تُسیں نہیں ڈِٹھا بے زبان دا ڈاکدار جی
کیہدا جِگرائے
سولاں سال جیہڑا بھٹھی اندر واڑ واڑ کے ایہنوں تاونی چاڑھے
تے مگروں ایہدی ہواڑھ دا اِکّو وار سمھالے
جیہنے ایہنوں گالیا اوہدا اندر گلیا
چھوت والی بیماری اے جی
جیہنوں لگ جائے اوہدی ہک دا ساڑ نہیں کِسے نوں چھڈدا
بھانویں ڈاکدار ای بن کے تُسیں کھلوتے ہوو سرہانے
اینویں گل کیتی جے ہاسے بھانے
حاجی ہوریں آکھن لگے
روٹی کپڑا لیندا رہیں تے بُوہے اگے بیٹھا رہیں
تے موجاں لئیں پہاڑ دِیاں
ڈردے بڑا جے حاجی ہوریں لوہے کولوں پُچھو کُجھ نہ
گھر دے وِچ مسیت پوائی جے
باتشہی مسیت دا ماڈل
سو رپیّہ روٹی کپڑا حافظ ہوراں نوں دیندے جے
تیہہ رپیّے بانگ دے وکھرے لیندائے نور شاہ
چوکیدار پٹھان اے مِل دا
آہندا سی مینوں اس کا مرضی قادر یارا
جیہڑا ٹانگ نماز کو ٹُر کے آتا نہیں تھا
اوہو لاہ لیا اُس نے
میں تے پھیر وی واری سر ای آوندا
پر جَیناں ٹُر گئی گھروں میریوں جُمّے جھیور نال
او جی کِتھے نگھ تندور دا تے روٹی دی خشبو
کِتھے سرئیے وانگوں پسلیاں تے لت وی بُجھیا چو
جِیا جنت تے کوئی نہیں سی
ہوئے سن دو، سَوں سُوں گئے سن کھیڈ کھاڈ کے
بس لمّیاں پینا تے نیندر کوئی نہ آونی
بیٹھیاں بیٹھیاں پنڈا کِردا رہنا
لہو ہار کے بہہ گیا ناڑاں اندر
روٹی وی کِسے دے جانی تے پئی رہنی
پئی رہنی تے کِیڑیاں چڑھدیاں رہنیاں
جُھوٹا جیہا ای آوندا رہنا
جیویں بھونی ہتھوں چُھٹ جاوے
تے بوکا کُھوہ وِچ جاندائے
میں کون کِیہ جیناں مینا
کیہڑے آئے تے کیہڑے گئے
کدیں ہنگُھورنا آپنے آپ نوں
ایہہ موت دا جُھوٹا ای پُترا کرلے پیر پکیرے
پر نالے ای دِل نے آکھنا
ہتھوں چھڈ دے بھونی قادرا تیرا کڈھیا ہُن کس پینا
ایتھے آن کے ہسپتال دے بُوہے اگّے
سارا دِن میں منجی اُتّے کلیاں بیٹھیاں رہنا
ساری رات کواٹر اندر کلیاں بیٹھیاں رہنا
کوئی دلیل جے دل وِچ آونی ایہو آونی
تُوں کون؟
میں کیہڑا کوئی
کِیہ کھٹیا کِیہ وٹیا
ہُن چھڈدے ہڈاں دا پہرہ تے سوں جا چُپ کرکے
پر جی پالیاں سون نہ دِتّا
گوڈے مُڈھوں پِیڑ جاگ پئی
برف تے میں کدیں پیتی نہیں سی
ایتھے پالے آئے تے اُتے لینی پے گئی
مُڑھکے نال تے ویر اے ایہدا ڈاکدار جی تُسیں تے آپ سیانے او
تے لوہے دے کم وِچ لہو سُک جاوے مڑھکا نہیں جے سُکدا
بس جس ویلے برف توں اُٹھنی واء تے لت دی ہڈی دُھکھ دُھکھ پَینی
سنتوش آن کے جھڑکنا مینوں
کیوں کُرلاٹاں ماردا رہنائیں
تینوں کلّے نوں برف تے نہیں نہ لڑدی
کلّی کاری کڑی جی پتلی پیلی
ماپے سانبھ گئی سی ٹی بی
چِٹے کپڑے پاکے دن پر رات بیماراں نال
بس کھِجھدی کھپدی رہندی سی
ٹیکہ مینوں لا جانا اوہنے چھمک جیہی نے
تے چُپ کرکے میں کُھوہ دے اندر ڈھل جانا
توں کون؟ میں کیہڑا کوئی
کِیہ کھٹیا کِیہ وٹیا
ہُن چھڈدے ہڈاں دا پہرہ تے سَوں جا چُپ کرکے
پھیر جی اِک دِن آکھن لگی
میں نہیں تینوں ٹیکہ لاؤنا تینوں تے عادت پے گئی اے
سارا دِن ہُنگھلاوندا رہنائیں
میں ہتھ بنھّے
بی بی رانی کھولے وِچ بہاری نہ دے
تاں کِیہ ہویا عادت پے گئی
میں کیہڑا ہُن مُڑ کے کھیڈن آونائے
بس جی اِکّو گل اوہنے پھڑ لئی
میں نہیں تینوں ٹیکہ لاونا تینوں تے عادت پے گئی اے
اِک دِن میریاں چانگراں سُن کے آئی
تے میں منجی اُتوں پھڑک کے اوہدیاں پیراں دے وِچ ڈھے پیا
عادت پے گئی عادت پے گئی
مینوں کٹھے پنج ست ٹیکے لا دے پھیر نہیں عادت پیندی
اِک واری مینوں سَوں جان دے
تیرا دس کِیہ جاندائے
اوہنے کِھچ کے مینوں منجی اُتے چاڑھیا
پر آپ وی نال ای بہہ گئی
برف ہار اوہدا مونہہ ہو گیا پِھکّا
باہواں لیراں ہار ہو گئیاں
تے کوئی کوئی ساہ جیویں برف توں واء دا کوئی کوئی بُلّا
میں بِٹر بِٹر اوہنوں ویہندا رہیا
ویہندیاں ویہندیاں آپنے آپ اوہنے اکھاں کھوہلیاں
باہواں ہتھاں نال سمھالیاں
ہولی ہولی اُٹھ کے کھلو گئی
تے ہولی ہولی ہسپتال ول ٹُر پئی
ڈاکدار جی پالے ایتھے آوندے رہے
تے برفاں پیندیاں رہیاں
ٹیکہ اسیں نہیں پھیر لوایا
میں لَت دِیاں پٹیاں لاہ سٹیاں
منجی ڈانگ کواٹر کپڑے حاجی ہوراں دا چوکیدارا
چھڈ چھڈا کے ایتھے سڑک تے کُلّی پالئی
کُلّی وِچ تندور لالیا
پِیڑ کون اے؟
میں آں پِیڑ
میں قادر واحد لا شریک
میں سنتوش
میں ایس پہاڑ دا روڑا روڑا
مینوں برفاں سَوں سَوں نال جگایائے
ہُن مینوں موت نہیں آونی
بس تن تندور تے اُدّم دَم دا جیہڑی لگے رُڑکے نکلے
تن تندور تے سانجھ جگت دی رَبّ دبیا مُڑ کے نکلے
سنتوش سکول بنایائے جیہڑا ہیٹھ گراں وِچ جا کے ویکھو
رہندی میرے نال ای اے ہُن ہسپتال نہیں جاندی
کِھجھدی کھپدی ہُن وی اے پر اگّے ہار نہیں
گل تے کریو ایہدیاں مُنڈیاں کُڑیاں نال کدیں ہیٹھاں چل کے
اصلی لوہے دِیاں تلواراں اصلی لوہے دِیاں
جے کھولڑاں اندر پا کے ماپے ٹنگ نہ چھڈن
جدوں وی جاناں ایہو آکھناں
اندر لالو سان سرڑ دی ہر دم رہو ہشیار بَلّیو
آپنے آپ دا کدیں وساہ نہ کھایو
میہنے ٹبر داراں دے جی مناں مونہیں
اُدھل گئی اے کیدو نال
چھڈ کے ہسپتال وِچ مُردے رُلدے کھسماں دے
ہستپال وِچ وڑن نہیں جے دیندے مینوں
اکھے حکم اے حاجی ہوراں دا
میں کوئی جا کے ہسپتال نوں اگ تے نہیں نہ لاوندا
ایہو آکھناں
ٹِیکے چھڈ دیو عادت پے جاندی جے جھلّیو عادت پے جاندی جے
ایہو گھڑی جے ایہو گھڑی، اج دِلاں نال مُکدی گل مُکالئو
کھولو پٹیاں پِیڑ دِیاں تے پَیراں بھار کھلو جاؤ
کیوں ساڈے رزق وِچ لت مارنائیں چاچا کیدو
حکم اے حاجی ہوراں دا
کامے مامے ہیر دے
آن کے بہہ جاندے نیں راتیں
گلّاں سُن سُن میریاں کدیں ہسدے نیں کدیں روندے نیں
پر ڈاکدار جی گلّاں بال چھلیڈے
کردے رہو تے چار چوپھیرے ہسدے بازیاں پاوندے
اندراں وِچوں کولے کڈھ کڈھ ویہڑے نور جگاوندے
چُپ کر جاؤ تے چُپ چان
سبھ ہسپتال
وِچ کیدو وہم خیال