سائیں مہر
اکھیں گہر مُچھیں مُسکار
جاپے آئی کہ آئی دگڑ دوڑدی گھوڑی
ننگی کنڈ سائیں اُڈّ ہویا اسوار،
گل جیہڑا وی کریندائے نال ایہدے
ایہنوں اندر اوہدے کوئی ہور کھلوتا دِسدائے
جاپے ٹِھبّی سائیں دی اَن دِسنی
وجی کہ وجی اوس اندرلے ہور نوں،
باہرلا جو پیا بولدائے
پئی وگے اوہ لار،
یار وی ساہویں ہووے
اوہدے اندرلے پَوڑ وی سائیں دِیاں اُنگلاں تے نیں
کتھے ڈَھینائے یار
کیویں سائیں دینائے اوہنوں کَھلہار،
پُچھ ای لیا میں اِک دِن
سائیں مہر نوں اکھ دی گہر دا
کُوئی مُچھ مُسکار
”نال توی1 ایہہ وگدی او
آ چل ویہنے آں
جِتھے مِلے چنانہہ2 نوں اوتھے رنگ دا نکھیڑا مُکدائے رہندائے؟
وِچوں کڈھی نیں جیہڑی نہر اوہ کیہ پئی سہندی اے
اُتوں اکھ اوہدی
کیہ پئی اوہناں نوں کہندی اے
کیویں چلدی اے کیویں رُکدی اے
کیہ پِیچ پِیچ پئی سُکدی اے
کیوں، چلنا ای؟“